ดอกเบี้ยกับข้อปัญหา

Abstract

การเรียกดอกเบี้ยเกินอัตรานั้นเป็นความผิดต่อกฎหมายในหลายกรณี ได้แก่ ประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตร 654 พระราชบัญญัติดอกเบี้ยเงินให้กู้ยืมของสถาบันการเงิน พ.ศ. 2523 พระราชบัญญัติโรงรับจำนำ พ.ศ. 2505 และพระราชบัญญัติห้ามเรียกดอกเบี้ยเกินอัตรา พ.ศ. 2475 สุดแล้วแต่ว่าเป็นกรณีต้องด้วยบทกฎหมายใด ซึ่งโดยบทบัญญัติของกฎหมายจะกำหนดให้ดอกเบี้ยซึ่งเรียกเก็บเกินร้อยละสิบห้าต้องลดลงมาเหลือเพียงร้อยละสิบห้าตามกฎหมายเท่านั้น ดอกเบี้ยส่วนที่เกินมาย่อมตกเป็นโมฆะ เป็นผลให้คู่สัญญาชอบแต่จะบังคับดอกเบี้ยส่วนที่ไม่เกินร้อยละสิบห้า จนกระทั่งมีคำพิพากษาฎีกาวางหลักให้ดอกเบี้ยทั้งหมดทั้งส่วนที่เกินและที่ไม่เกินร้อยละสิบห้าตกเป็นโมฆะไปทั้งหมด จึงทำให้บทบัญญัติที่ลดดอกเบี้ยส่วนที่เกินร้อยละสิบห้าลงมาไม่มีผลบังคับใช้ได้อีกต่อไป อีกทั้งโทษตามพระราชบัญญัติห้ามเรียกดอกเบี้ยเกินอัตรานี้ยังเป็นโทษที่เบา และครอบคลุมไปไม่ถึงสัญญาประเภทอื่น จึงสมควรได้รับการแก้ไข

Overcharging of interest is an infringement of several laws; viz. Section 654 of the Civil and Commercial Code, the Interest on Loan of Financial Institutions Act B.E. 2523 (1980), the Pawnshop Act B.E. 2505 (1962) and the Prohibition of Excessive Interest Rate Act B.E. 2475 (1932). The law specifies that the charging of interest in excess of 15% per annum is prohibited. The excessive amount charged is void, but the interest amount not exceeding 15% per annum is enforceable. But with the ruling of the Supreme Court that in the case of charging interest in excess of the rate prescribed by law, not only the amount charged at the excessive rate is void, but the entire interest amount is void, the provision of law saying: "when a higher rate of interest is fixed by the contract, it shall be reduced to 15% per year" becomes futile and unenforceable. Moreover, the punishment prescribed in the Prohibition of Excessive Interest Rate Act is too lenient and does not cover other contracts. Thus, it is appropriate to amend the law.